Cudze chwalicie, swoje poznajcie... (cz. 8)
Bedlno Radzyńskie (gm. Radzyń Podlaski) jest miejscowością, która powstała wokół stacji PKP. Linia kolejowa Łuków-Lublin, przy której jest ona położona, została zbudowana pod koniec XIX wieku. Od tego momentu, z małymi przerwami, służy jako stacja kolejowa dla Radzynia Podlaskiego.
Po prawie trzech latach budowy – 29 marca 1898 roku, oficjalnie otwarta została linia kolejowa łącząca Łuków z Lublinem. Liczący 107 kilometrów trakt zbudowano, aby połączyć Kolej Warszawsko-Terespolską z Koleją Nadwiślańską. Powstał on z inicjatywy władz carskich i w całości został sfinansowany ze środków skarbu państwa rosyjskiego. Linia położona jest w odległości 7 km od miasta. Przypuszcza się, że powodem tego był sprzeciw Szlubowskich – ostatnich właścicieli Radzynia, którzy obawiali się, że przejeżdżające nieopodal pociągi będą płoszyły im konie. A może wynikało to z tego, że grunty w Radzyniu były znacznie droższe? Tej kwestii do dnia dzisiejszego nie udało się jednoznacznie wyjaśnić.
Kolej miała spełniać cele wojskowe, a przejazd na całej trasie trwał 7 godzin. Linia składała się z dwóch torów o rozstawie szyn 1524 mm. W trakcie I wojny światowej została zniszczona. Po odbudowie składała się już tylko z jednego toru, którego rozstaw szyn został zwężony do 1435 mm. Wtedy też wprowadzono ruch pasażerski i towarowy. Podczas II wojny światowej po raz kolejny linia ulega zniszczeniu. W lipcu 1944 roku trafia w ręce Polaków i powoli następuje jej rozkwit. Duży wpływ ma na to systematycznie odbudowywany przemysł. W szczycie popularności kursuje tędy ponad 30 pociągów na dobę. Sytuacja taka utrzymuje się do początku lat 90. XX wieku, kiedy to okres przemian sprawia drastyczne zmniejszenie liczby przewozów. Dochodzi do zamykania kolejnych stacji, m.in. w 1996 roku w Bezwoli i Radzyniu, by ostatecznie w 2000 roku całkowicie zlikwidować tutejszy ruch pasażerski.
Pierwotny dworzec kolejowy w Bednie Radzyńskim zbudowano w 1898 roku. Zniszczony podczas I wojny światowej został odbudowany po 1918 roku. Budynek reprezentuje styl eklektyczny z elementami ornamentyki secesyjnej. Powstał na planie prostokąta, jest parterowy, murowany i otynkowany. U góry posiada wyraźny gzyms koronujący, który wydziela przerywany fryz. Od frontu, po lewej stronie, budynek posiada uskokowo cofniętą oś. Z tej strony jego elewacja jest siedmioosiowa – tworzą ją różnej wielkości okna i drzwi, do których prowadzą betonowe schody. Wszystkie otwory otaczają opaski, które są zakończone stylizowanym liściem. Ponad nimi, w czterech przypadkach, umieszczone zostały półokrągłe przyczółki. Po prawej stronie elewacji frontowej znajduje się grupa trzech wąskich i zblokowanych okien, nad którymi znajduje się z kolei trójkątny naczółek. Budynek od strony peronu również jest siedmioosiowy oraz zawiera identyczne zdobienia okien i drzwi. Posiada natomiast przybudówkę, która stylowo nie pasuje do całości. Po przeciwnej stronie, dwa skrajne okna, zostały wydzielone pilastrami jońskimi. Ponad nimi zobaczymy neorenesansowy szczycik z dwoma postumentami. Elewacje boczne budynku były trójosiowe, jednak z czasem uległy modyfikacjom. W pierwszym przypadku jedno okno zostało zamurowane, natomiast w drugim zmniejszona została wielkość otworu. Pomimo tego nadal widoczne jest pierwotne założenie. Wewnątrz budynku znajduje się przelotowa poczekalnia, po bokach której rozmieszczone zostały pomieszczenia służbowe. Budynek posiada strop podzielony dużymi i głębokimi kasetonami. Wieńczy go niski dach, który pokryty został blachą.
Wraz z zamknięciem linii kolejowej w 2000 roku budynek był nieużytkowany. W latach 2017-2018 przeszedł gruntowny remont, co związane było z ponownym uruchomieniem linii. Od 11 czerwca 2017 roku kolejowy transport pasażerski powrócił do Radzynia i powiatu radzyńskiego. Czasowe zawieszenie, ze względu na remont odcinka pomiędzy Lublinem a Parczewem, miało miejsce od 1 września 2020 roku do 12 grudnia 2021 roku.
Komentarze obsługiwane przez CComment