Cudze chwalicie, swoje poznajcie... (cz. 7)
Do stadionu miejskiego przy ul. Warszawskiej w Radzyniu prowadziła niegdyś drewniana brama. Powstała około 1930 roku podczas budowy nowego obiektu sportowego na gruncie ofiarowanym miastu przez Bronisława Szlubowskiego. Posiadała konstrukcję słupową i trójosiową oraz liczne cechy stylu zakopiańskiego.
Brama, usytuowana pośrodku północnego boku stadionu miejskiego, wykonana została z drewna. Na czterech słupach centralnie zawieszono główne wrota, natomiast po bokach furtki. Wszystko zbudowano z belek połączonych poprzecznymi beleczkami i skręconych metalowymi śrubami. Brama była dwuskrzydłowa, u góry zwieńczona uskokiem. Utrzymujące ją słupy były wyższe i szersze, gdyż dźwigały zwieńczenie w formie ażurowej kratownicy. Nad nią znajdował się półszczytowy daszek z drewnianym gzymsem, który pokryty został gontem. Środkowe słupy bramy, od strony stadionu, podpierały zastrzałki. Z kolei boczne słupy były niższe i węższe. Miały zwieńczenie w formie kwadratowej ażurowej kratownicy pokrytej małymi daszkami półszczytowymi. Furtki u góry były opadające ukośnie na zewnątrz. Brama, przy której pracował m.in. urodzony w Radzyniu inżynier Czesław Obrębski, pomalowana była zieloną farbą olejną. W latach 60. XX wieku dobudowano do niej kiosk. Drewniany budynek, usytuowany od strony wschodniej, oszalowany był deskami. Wieńczył go czterospadowy dach pokryty papą. Brama wraz z przylegającym budynkiem rozebrane zostały w latach 90. XX wieku.
Budowla posiadała liczne cechy stylu zakopiańskiego, który w latach 90. XIX wieku stworzył Stanisław Witkiewicz. W szerszym ujęciu obejmuje on wszystkie przejawy przenikania ludowej sztuki Podhala do kultury ogólnonarodowej. Pierwszym obiektem w stylu zakopiańskim, zbudowanym w latach 1892-1893 przy ul. Kościeliskiej w Zakopanem, była willa „Koliba”. Szybko został on okrzyknięty stylem narodowym, a jego propagowanie uznano za patriotyczny obowiązek. Stąd też tak wiele budowli w tym stylu powstało z dala od Tatr.
Komentarze obsługiwane przez CComment